HEFÐ

f. prescriptive right (með réttri ok löglegri hefð).

* * *

f. [hafa, to take, = Lat. usu-capere], a law term, loss or gain of claim by lapse of time; hefð ok land, Bs. i. 689; hefð lands-laga, 720; með réttri ok löglegri hefð, 730, Rétt. 230, D. N. passim, H. E. i. 456, cp. Jb. s. v. tuttugu ár, pp. 142, 251, 351.

COMPDS: hefðarmaðr, hefðarvitni, hefðaskipti.

II. [hefja], reputation: hefðar-ligr, adj. (-liga, adv.), fine, grand: hefðar-maðr, m. an eminent man, Fms. iii. 134.